با انتصاب همایون امیری به عنوان سرمربی جدید تیم ملی بوکس بزرگسالان، فضای داخلی این رشته وارد مرحلهای پرتنش شده و موجی از اعتراضات در میان برخی مربیان باسابقه شکل گرفته است؛ موضوعی که میتواند بر روند آمادهسازی تیم ملی برای رقابتهای جهانی تأثیرگذار باشد.
در پی خروج سرمربی کوبایی از تیم ملی، فدراسیون بوکس ایران امیری را به عنوان جانشین وی معرفی کرد. این تصمیم با واکنشهای منفی از سوی چهرههایی چون اکبر احدی و علی مظاهری همراه شد که معتقدند فرایند انتخاب سرمربی باید بر مبنای شفافیت و سابقه فنی صورت میگرفت. احدی، که اکنون هدایت تیم ملی نوجوانان را بر عهده دارد، انتقاد خود را صریحتر مطرح کرده و خواهان ارزیابی مجدد در شیوه انتخاب شده است.
در این میان، علیرضا استکی – مربی تیم ملی امید – نیز با وجود سکوت رسمی، نسبت به نادیده گرفته شدن تواناییها و افتخارات خود ابراز ناخشنودی کرده است. استکی پیشتر موفق شده بود با هدایت دانیال شهبخش، نخستین مدال جهانی تاریخ بوکس ایران را کسب کند، اما نام او در فهرست نهایی انتخاب سرمربی قرار نگرفته است؛ تصمیمی که از نگاه بسیاری، میتواند بهنوعی بیتوجهی به دستاوردهای تیمی و فردی تلقی شود.
محمد عاشری، مربی فعلی تیم بزرگسالان نیز در واکنشی صریح اعلام کرده حاضر نیست تحت هدایت همایون امیری کار کند. این موضعگیری، نشانهای آشکار از تنش داخلی در کادر فنی تیم ملی است و ممکن است روند آمادهسازی ملیپوشان را با اختلال مواجه سازد.
با توجه به نزدیک بودن رقابتهای جهانی، عملکرد همایون امیری در جلب اعتماد کادر فنی و مدیریت اختلافات، نقشی کلیدی در موفقیت تیم خواهد داشت. او که سابقهای طولانی در عرصه مربیگری دارد، حالا باید ثابت کند که توان هدایت مجموعهای پرتجربه و متفاوت را در یکی از حساسترین مراحل کاری خود داراست.
فدراسیون بوکس هنوز واکنشی رسمی به اعتراضات اخیر نشان نداده است و مشخص نیست که مسیر آینده این تنشها چگونه مدیریت خواهد شد. آیا گفتوگوی سازنده جایگزین جدالهای درونی میشود یا اختلافات به فضای تمرینی و رقابتی نیز سرایت میکند؟
آنچه مسلم است، انسجام و هماهنگی در تیم ملی بوکس ایران امری حیاتی و تعیینکننده در موفقیتهای جهانی است. در میادینی که فرصتی برای آزمون و خطا وجود ندارد، هرگونه حاشیه داخلی میتواند به مانعی جدی تبدیل شود؛ خصوصاً برای رشتهای که همچنان در تلاش برای تثبیت جایگاه بینالمللی خود است.