در سال‌های اخیر، باشگاه اینتراخت فرانکفورت به دلیل فروش پی در پی ستاره‌های جوان خود با قیمت‌های گزاف، به عنوان یک کارخانه تولید ستاره شناخته شده است. این روند با جدایی عمر مرموش و پیوستن او به منچسترسیتی با مبلغ ۸۰ میلیون یورو، بار دیگر به اوج خود رسید.
در حالی که جدایی راندال کولوموانی با حواشی زیادی همراه بود، خداحافظی مرموش با استقبال گرم هواداران و کادر فنی همراه شد. این نشان می‌دهد که سیاست فروش ستاره‌ها در این باشگاه به خوبی اجرا می‌شود و باشگاه توانسته است از این طریق درآمد قابل توجهی کسب کند.
مرموش چهارمین مهاجم گران قیمتی است که در سال‌های اخیر از فرانکفورت به تیم‌های بزرگتر منتقل شده است. قبل از او، سباستین هالر، لوکا یوویچ و راندال کولوموانی نیز با مبالغ هنگفتی از این باشگاه جدا شده‌اند. این انتقالات در مجموع بیش از ۳۰۰ میلیون یورو برای فرانکفورت به ارمغان آورده است.
نکته قابل توجه این است که همه این بازیکنان با هزینه بسیار کم یا حتی رایگان به فرانکفورت پیوسته بودند و این باشگاه توانسته است با پرورش و فروش آن‌ها، سود هنگفتی کسب کند.
با جدایی مرموش، حالا فرصت برای درخشش بازیکنان جوان دیگری مانند هوگو اکیتیکه فراهم شده است. این بازیکن ۲۲ ساله فرانسوی که با قیمتی مناسب به فرانکفورت پیوسته، می‌تواند به ستاره بعدی این باشگاه تبدیل شود.
اما این سوال مطرح می‌شود که آیا این سیاست فروش ستاره‌ها به نفع باشگاه است یا خیر؟ از یک سو، فروش ستاره‌ها درآمد هنگفتی برای باشگاه به همراه دارد و به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بازیکنان جدیدی را خریداری کرده و تیم را تقویت کنند. از سوی دیگر، فروش پی در پی ستاره‌ها می‌تواند به ثبات تیم آسیب برساند و باعث شود که هواداران از دست دادن بازیکنان محبوب خود ناراحت شوند.
در نهایت، موفقیت این سیاست به نحوه مدیریت باشگاه بستگی دارد. اگر باشگاه بتواند با فروش ستاره‌ها، بازیکنان جدید و با کیفیتی را خریداری کند و تیم را حفظ کند، این سیاست می‌تواند به نفع باشگاه باشد. اما اگر باشگاه نتواند از این درآمد به خوبی استفاده کند، ممکن است در درازمدت به تیم آسیب برساند.
