مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم، با سفر رسمی به سیستان و بلوچستان، فصل جدیدی از سفرهای استانی را رقم زد. این سفر، نخستین گام در برنامه‌ی ارتباط نزدیک‌تر دولت با مردم محروم و دور افتاده از مرکز کشور به شمار می‌رود. رهبر معظم انقلاب همواره بر اهمیت این ارتباط تأکید داشته‌اند و سفر به مناطق مختلف کشور را برای درک واقعی مشکلات مردم ضروری دانسته‌اند؛ ارتباطی که فراتر از گزارش‌های کتبی و آماری است.
سفرهای استانی پیش از این نیز در دوره‌های مختلف ریاست جمهوری انجام می‌شد، اما گاهی با چالش‌هایی همراه بود. برخی از این سفرها، به ویژه در دولت‌های گذشته، به دلیل شیوه‌ی توزیع منابع و فقدان برنامه‌ریزی دقیق، ناکارآمد و حتی زیانبار بود. مثلاً، در دوره‌ای، توزیع بی‌رویه‌ی منابع مالی بدون توجه به زیرساخت‌ها و برنامه‌های توسعه‌ای، به مشکلات اقتصادی جدی منجر شد و خزانه‌ی کشور را تهی گذاشت. عدم شفافیت در مدیریت منابع و انحلال سازمان برنامه و بودجه، این وضعیت را وخیم‌تر کرد.
دولت‌های بعدی نیز با چالش‌های اقتصادی و تحریم‌های بین‌المللی دست و پنجه نرم کردند. مدیریت منابع مالی در شرایط تحریم و اولویت‌بندی پروژه‌های نیمه‌تمام، از جمله اقدامات دولت‌های گذشته بود. به‌رغم تلاش‌ها برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی و اجرای طرح‌های توسعه‌ای، تحریم‌ها و تغییرات سیاسی در صحنه‌ی بین‌المللی، موانع بزرگی بر سر راه پیشرفت اقتصادی کشور ایجاد کرد. حتی انتقال منابع مالی کشور از طریق روش‌های غیررسمی، از چالش‌های جدی دولت‌ها بود.
در دولت سیزدهم، شیوه‌ی جدیدی در سفرهای استانی در پیش گرفته شده است. برنامه‌ریزی دقیق‌تر برای تخصیص بودجه و اولویت‌بندی پروژه‌ها با رویکرد عدالت‌محور، از ویژگی‌های این رویکرد جدید است. همچنین، تلاش برای جلوگیری از تجمع‌های بزرگ مردمی و حفظ شأن و کرامت مردم از نکات قابل توجه است. در این راستا، دیدارهای هدفمند با اقشار مختلف مردم جایگزین استقبال‌های پرخرج و برنامه‌ریزی نشده در فرودگاه‌ها و ورزشگاه‌ها شده است. تمرکز بر تکمیل پروژه‌های نیمه تمام و اجتناب از آغاز پروژه‌های جدید بدون پشتوانه مالی کافی، از دیگر رویکردهای جدید در این سفرها است. این اقدامات در جهت تحقق شعارهای دولت، یعنی عدالت‌محوری و شفافیت در مدیریت منابع، صورت می‌گیرد.
به نظر می‌رسد که دولت کنونی با الهام از آموزه‌های دینی و الگوی مدیریتی امیرالمؤمنین علی (ع)، به دنبال ایجاد تغییری اساسی در سبک مدیریت و ارتباط با مردم است. این تغییر، به‌ویژه در نحوه‌ی مدیریت منابع مالی و اولویت‌بندی پروژه‌ها، به چشم می‌خورد. آیا این رویکرد جدید می‌تواند به حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی کشور کمک کند؟ آینده‌ی این اقدامات و اثربخشی آن در بهبود وضعیت معیشتی مردم، نیازمند ارزیابی و زمان خواهد بود.
