از شگفتی تا مطالبه؛ قهرمان پارا دو و میدانی خوزستان که از طلا شگفت‌زده شد

الهام صالحی، نماینده درخشان خوزستان در مسابقات جهانی پارا دو و میدانی هند، وقتی روی سکوی نخست ایستاد گفت «فکر نمی‌کردم به مدال طلا برسم»؛ جمله‌ای که نه از ضعف اعتماد به‌نفس، که از دشواری مسیر و فاصله میان آماده‌سازی واقعی و امکانات موجود برای ورزشکاران جانباز و معلول حکایت دارد. کسب یک طلا و یک برنز در یک میدان جهانی، هم دستاورد شخصی اوست و هم نمادی از ظرفیت نادیده‌گرفته‌شده ورزشی در استان‌هایی که کمتر حمایت می‌گیرند.

رقابتی سخت و رکوردهایی نزدیک به پارالمپیک

صالحی در توضیح تجربه‌ خود گفت این سومین حضور جهانی‌اش بوده و سطح مسابقات بسیار بالا بود؛ رقبا رکوردهایی فراتر از رکوردهای پارالمپیک ثبت کردند و او خوشحال است که توانسته ضمن کسب برنز، طلایی به‌دست آورد که انتظارش را نداشت. عرفان بندری، هم‌تیمی و دارنده مدال برنز، نیز سطح آمادگی شرکت‌کنندگان را فوق‌العاده توصیف کرد و تأکید داشت که رقابت‌ها «یک تا دو متر» از رکوردهای پارالمپیکی جلوتر بود.

مدال‌آور خوزستانی در پارا دو و میدانی جهان فکر نمی‌کردم به مدال طلا برسم
مدال‌آور خوزستانی در پارا دو و میدانی جهان فکر نمی‌کردم به مدال طلا برسم

پشت هر مدال، قصه‌ای از هزینه و سختی

گفته‌های ورزشکاران یک نکته‌ی ملموس را برجسته می‌کند: اغلب مدال‌آوران پارالمپیکی و پارا آسیایی ناچار به تأمین هزینه‌های سفر و حضور خود هستند. صالحی و بندری هر دو از نیاز به حمایت مالی، اشتغال پایدار و تسهیلات آموزشی گفتند؛ خواسته‌ای که نه تنها بهبود رفاه فردی را در پی دارد، بلکه سرمایه‌ای است برای ارتقای سطح رقابتی کشور در میادین بین‌المللی.

چه باید کرد؛ راهکارهای کوتاه‌مدت و میان‌مدت

برای تبدیل شدن این موفقیت‌ها به روندی پایدار و توسعه‌یافته ضروری است تصمیم‌گیران به چند محور توجه کنند:

  • ایجاد بسته‌های حمایتی مالی ویژه ورزشکاران معلول؛
  • ترکیب حمایت مالی با برنامه‌های اشتغال‌زایی و آموزش فنی‌حرفه‌ای برای تأمین معیشت و تمرکز بر تمرین و بازیابی.

این دو اقدام می‌تواند هم انگیزه ورزشکاران را حفظ کند و هم از فرسایش استعدادها به‌دلیل مشکلات اقتصادی جلوگیری کند.

پیام ملی از سکوی جهانی

مدال‌های صالحی و بندری نشان می‌دهد حتی با محدودیت‌ها، استعداد و اراده ایرانی توان صعود به بلندای قله‌های جهانی را دارد؛ اما نیز هشدار می‌دهد که برای آنکه این پیروزی‌ها به الگوی ملی تبدیل شوند، باید سیاست‌گذاری و حمایت ساختاری تقویت شود. مسئولان ورزشی استان و کشور می‌توانند با بازتعریف بسته‌های حمایتی، مشوق‌های کاری و تسهیل مشارکت بخش خصوصی، مسیر را برای نسل بعدی قهرمانان هموار کنند.

الهام صالحی و هم‌رزمانش نه فقط مدال که داستان تاب‌آوری و امید را به خانه آوردند؛ امسال طلا به دست آمد، اما سال‌های آینده نیز نیاز به سرمایه‌گذاری و پایبندی به وعده‌هاست تا این قهرمانی‌ها تکرار شوند و به برنامه‌ای ملی تبدیل گردند.

مجله تحلیلی خبری تدبیرگران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *